Amr bin Sâbit, "Uhayrim" lakabıyla tanınıyordu.
Amr (r.a.) Medineliydi. Bütün kavmi Müslüman
olduðu hâlde, o tek başına Müslümanlara muhalefete
devam ediyordu.
Uhud Savaşı devam ederken Medine'de kalan
Uhayrim'i bir düşünce kaplamıştı. Müslümanların
inandıkları dava uðrunda canla başla çalışmalarının
ve hiçbir fedakârlıktan çekinmemelerinin sebebi
neydi? Uhayrim bunu düşünüyor, düşündükçe
iman nuru kalbini ve yüzünü aydınlatıyordu. Nihayet
Müslüman olmaya karar verdi. Kelime-i Şehadet
getirdi.
Uhayrim artık bir Islam mücahidiydi. Din kardeşleri
cephede azgın müşriklerle savaşır, kanlarını
sebil ederken, Medine'de rahat edemezdi. Kılıcını
kuşandı, doðru Uhud'un yolunu tuttu. Savaşın en
şiddetli ânına yetişmişti. Kahramanca savaştı. Sonunda
aðır bir şekilde yaralanarak hâlsiz düştü.
Savaş bitmişti. Müslümanlar birçok şehit vermişlerdi.
Yürüyebilecek gücü kendinde bulabilenler
şehitler arasında dolaşıyor, yaralılara yardımcı
olmaya çalışıyorlardı. Bu arada son nefesini vermek
üzere olan Uhayrim'i (r.a.) gördüler. Çok şaşırdılar.
Çünkü onu müşrik olarak biliyorlardı.
Hattâ onun müşriklere yardıma geldiðini dahi düşünenler
oldu. Meraklarını gidermek için yanına
yaklaşıp sordular: "Ey Amr, sen buraya niye geldin?
Kavmini kayırmak için mi, yoksa Islam'a yardım
düşüncesiyle mi?…"
Uhayrim (r.a.), bu suale, onları sevindiren şu
müjdeyi verdi:
"Ben Islam'a olan arzumdan dolayı geldim.
Müslüman oldum. Allah'a ve Resûlüne iman ettim.
Sonra da kılıcımı alıp Allah ve Resûlü uðrunda
müşriklerle çarpışmak üzere buraya geldim."
Uhayrim (r.a.) biraz sonra vefat ederek şehitlik
mertebesini kazandı.
Sahabiler, onun durumunu Resûlullah'a haber
verdiler. Peygamberimiz, "O, cennetliktir. Az şey
yaptı, fakat çok sevap kazandı." buyurdu.
Bu hadiseden yıllar sonraydı… Hz. Ebû Hüreyre,
etrafındakilere, "Ömründe hiç namaz kılmadıðı
hâlde cennetlik olan insan kimdir?" diye sordu.
Onlar sustular, cevap veremediler. Ebû Hüreyre
(r.a.), "O, Amr bin Sâbit'tir." dedi. Sonra da onun