Soğuk kış günlerinin ardından doğanın uyanışını müjdeleyen cemrelerden ilki, havaya düştü. Bu, sadece bir doğa olayı değil; kültürel hafızamızda derin izler bırakan bir gelenektir. Cemre, kelime anlamı olarak "kor, ateş" demektir ve halk inanışına göre sırasıyla havaya, suya ve toprağa düşerek ısınmayı başlatır.
Şubat ayının son günlerinde düşen ilk cemre, aslında baharın ilk selamıdır. Çıplak dalların yavaş yavaş tomurcuklanmaya başladığı, güneşin eski sıcaklığına kavuşmak için yeryüzüne biraz daha yaklaşmaya başladığı bu günlerde, doğayla birlikte insan ruhu da tazelenir. Kışın kasveti yavaş yavaş yerini umuda bırakır.
Cemre Sadece Isıtmaz, Hatırlatır
Cemrenin düşmesi sadece sıcaklığın artması değil, aslında hayatın döngüsüne dair önemli bir hatırlatmadır. Doğa, her kış nasıl bir uykuya yatıyorsa, insan ruhu da zaman zaman böyle bir durgunluk sürecine girebilir. Ancak cemrelerin düşmesi gibi, bizler de yeniden canlanabilir, silkelenip hayatın içine daha güçlü dönebiliriz.
Bu yüzden cemreyi sadece bir hava olayı olarak değil, aynı zamanda bir motivasyon kaynağı olarak görmek gerekir. Baharın gelişiyle doğanın yenilenmesi gibi, biz de umutlarımızı tazelemeliyiz. Çünkü cemre, sadece havaya, suya ve toprağa düşmez; yüreklerimize de düşer.
Şimdi paltoların biraz daha ince ceketlerle değişeceği, kahvelerin balkonda içileceği, sokakların biraz daha neşelenmeye başlayacağı günler yaklaşıyor. Cemrenin düşmesiyle birlikte, hayata yeniden “merhaba” deme zamanı…
Gelin, bu bahar sadece doğa değil, biz de yeniden canlanalım!