“Re­sû­lul­lah gecenin bir kısmını namazla geçirdikten sonra bize doğru yönel­di: ‘Bizim için, gidip müşriklerin ne yaptığını gördükten sonra yanımıza döne­cek biri var mı? Ki ben onun cennette bana arkadaş olmasını Yüce Allah’tan di­leyeyim…’ buyurdu. Cevap veren çıkmadı. Hepimiz korku, açlık ve şiddetli soğuk yüzünden ayağa kalkamaz durumdaydık. Sustuk. Re­sû­lul­lah aynı daveti tekrar­ladı. Yine cevap veren çıkmadı. Re­sû­lul­lah yavaş yavaş yanıma geldi. Üzerim­de ne düşmandan korunabileceğim kalkanım ne de soğuktan korunabileceğim bir elbisem vardı. Boyu dizlerimi geçmeyen kısa bir elbiseden başka üzerimde bir şey yoktu. Re­sû­lul­lah yanıma gelince utancımdan dizlerimin üzerine çöküp büzüldüm. Re­sû­lul­lah bana işaret ederek, ‘Kimdir bu?’ deyince ben, ‘Huzayfe’yim, yâ Re­sû­lal­lah.’ dedim. ‘Beni duymadın mı? Niçin kalkmadın?’ diye sor­du. ‘Seni hak ile gönderen Allah’a yemin ederim ki, açlık ve soğuktan dolayı davetine icabet edemedim…