Abdullah bin Ömer (r.a.)-6
Abdullah bin Ömer’in en meşhur hasleti, fakirlere, yetimlere ve kimsesizlere gösterdiği alakadır. Hz. Abdullah, sofrasında her zaman bir yetim veya fakir bulunmasına dikkat ederdi. Öğle ve akşam yemeklerine oturduğunda, hemen civardaki yetimlere haber gönderir ve yemeğe onlar geldikten sonra başlardı. Mescitten çıkarken, yol üstünde karşılaştığı fakirleri evine götürür, yemek yedirirdi. Hanımı, onun çoğu zaman bu âdeti yüzünden aç kalması sebebiyle üzülürdü. Çünkü Hz. Abdullah bütün yemeğini fakirlere ikram ederdi. Bu yüzden hanımı bir defasında mescit çıkışında duran fakirlere haber göndererek onlara kendisinin yemek vereceğini bildirdi. Hz. Abdullah mescitten çıkınca yolda kimseyi bulamadı. Eve döndüğünde:
“Bana filan kişileri çağırın.” diye emretti. Hanımı o kişilere yemek gönderdiğini söyleyince:
“Sizin maksadınız bana yemek yedirmemek galiba!” diyerek, o gün ve akşam yemeklerini yemedi.[6]
Onun ibretli ve ahenkli hayatından bizler için örnek bir levha, “Lem’alar”da zikredilir. Hz. Abdullah bir gün 40 paralık bir mesele için çarşıda şiddetli bir münakaşa ve pazarlık etti. Onun bu tavrını gören bir başka sahabi, büyük İslam halifesi Hz. Ömer’in oğlunun bu kadar küçük bir miktar için hararetli münakaşasını tuhaf bir cimrilik olarak görüp garip karşıladı.
