Kışın soğuk günleri, içimizi ısıtan geleneksel tatları beraberinde getirir. Ve belki de en çok özlediğimiz lezzetlerden biri, pekmez ve karın bir araya geldiği o özel anıdır.
Kışın, kar taneleri yavaşça düşerken, dışarıda her şey bembeyaz bir örtüyle kaplanmışken, bir kap karın üzerine dökülen pekmezin o tatlı, yoğun kıvamı... Bu, adeta zamanın durduğu, sadece o anın tadına varılan bir deneyimdir.
Pekmez, doğanın bize sunduğu bir armağandır. Anasonlu, ekşimsi ya da tatlı pekmezler, farklı bir dünyadan gelen tatlar gibi gelir bazen damağımıza. Ama karla buluştuğunda, sadece bir tat değil, bir nostaljiye dönüşür. Küçük çocukken, büyüklerimizin "Karın üstüne pekmez dökelim, yiyelim" dediği o anlar; sıcak, huzurlu ve neşelidir. Karın üzerine dökülen pekmez, karın soğukluğuyla zıt bir sıcaklık oluşturur, ve her lokma, kışın tüm neşesini bir araya getirir.
Bugün, belki de kışların en büyük kaybı, işte bu basit ama derin anların kaybolmuş olmasıdır. Kar ne kadar güzel olsa da, şehir hayatı, iş temposu ve teknolojik gelişmeler, kışın o doğal ritmini geri getirmekte zorlanıyor. Oysa bir zamanlar, dışarıda kar yağarken, eve gelince annelerimizin, büyüklerimizin yaptığı o tatlı pekmez kar karışımını yemek, bir anlamda kışın özüdür.
Şimdi, belki de bir yerlerde kar yağıyordur ve o eski tadı, bir kez daha denemek isteyebilirsiniz. Karın üzerine dökülen pekmezin, hem tat olarak hem de anımsattığı sıcaklık açısından bizlere sunduğu huzuru, bir an olsun tekrar keşfetmek... Gerçekten her bir tat, yıllar sonra bile sıcak bir gülümseme bırakır.
Bu kış, belki de en çok özlediğimiz şey, sadece karın ve pekmezin birleşimi değil; o birleşimdeki eski anı, geçmişin sıcaklığı ve sadeliğidir. Pekmez ve kar, bize kışın sadece soğuk olmadığını, içinde bir parça sıcaklık ve mutluluk barındırdığını hatırlatıyor.
