BÜYÜK BİR ŞEVKLE SAVAŞA KOŞAN SAHABE-1

Nevfel`in (r.a.) anası, hanımı ve çocukları Sıddık’ı çevirip halkaladı. Her biri ayrı tonda “Nevfel’e ne oldu?” diye sormaya başladılar. Ne söylenebilir ki? Sıkıntıya bak! Hz. Ebubekir gözlerini yumdu ve inlercesine haykırdı. “Ya Allah! Ya Nevfel!” Donduk kaldık. Nasıl bir sessizlik kapladı ortalığı anlatamam. Birden ovayı bir nal sesi doldurdu. Uzaklardan bir toz bulutu kalktı. Yayından fırlatılmış bir ok gibi hızla koşan bir at yıldırım hızıyla yaklaştı. Süvari dizginleri çekip sordu: “Buyur ya Sıddık!” Yüzünden peçesini çıkarıp attı. Aman Allah’ım gelen Hz. Nevfel’di. Daha genç, daha taze, daha nurlu, hem kanlı hem de canlı…

Biraz evvel onu elbiseleriyle gömmedik mi? Üstüne toprak atmadık mı? Müminler henüz hadisenin şaşkınlığını yaşarken Cebrail (a.s.) göründü. Efendimize “Ya rasulallah” diye haber getirdi. “Hak Teâlâ’nın selamı var. Buyurdular ki; eğer Hz. Ebubekir bir kere daha Allah deseydi şanım hakkı için bütün şehitleri diriltirdim. Çünkü Ebubekir kulum cahiliyye devrinde bile yalan söylemedi.”

Hz. Nevfel bundan sonra yıllarca yaşar. Nihayet duası kabul olur ve Yemâme harbinde umduğuna kavuşur, şehadet şerbetini tekrar yudumlar. Ne mutlu Nevfel (r.a.) gibi olanlara… Bu vatanda kaos oluşturup birliğimizi, dirliğimizi bozmak isteyenler şunu iyi anlamalıdır ki, bizde bu iman ve bu vatan sevgisi oldukça kimse bu vatanın tek bir taşına ne el ne de dil uzatamaz.

Bu kıssadan almamız gereken bir başka ve de en önemli ders şudur ki, Mevlamız Hz. Nevfel’i sırf Hz. Ebubekir`in sıddıkıyetinden dolayı tekrar diriltmiştir. Şöyle ki; Hz. Ebubekir asla yalan söylememiştir ve yalanın bizim dinimizde kötülüğü işte bu derece aşikârdır. Mümin nefsine uyarak belki türlü hatalar işleyebilir fakat hakiki bir mümin asla ve asla yalan söylemez. Zira Peygamber Efendimiz (s.a.v.) “Yalanla iman bir arada içtima etmez.” buyurmuştur. Kişi yalan söyleyeceği vakit iman o bedenden çıkar gider ve Allah korusun o anda ecel gelse o kişi imansız gider. O hâlde hakiki bir mümin olabilmek için yalan hususunda asla müsamaha göstermemeliyiz.