Kış, doğanın üzerindeki ince beyaz örtüsüyle bir sessizlik mevsimidir. Her şey durulur, yavaşlar ve kendi içine çekilir.
Kış, doğanın üzerindeki ince beyaz örtüsüyle bir sessizlik mevsimidir. Her şey durulur, yavaşlar ve kendi içine çekilir. Dallar yapraklarını çoktan dökmüş, toprak dinlenmeye yatmıştır. Ancak bu sessizlikte, kışın kendine has bir şiiri vardır; kimine soğuk ve ürkütücü, kimine ise huzurlu ve derin gelir.
Karın ilk düştüğü anı düşünün. O beyaz tanelerin sessizce yere inişi, insanın ruhuna dokunan bir sakinlik getirir. Her şey bir anlığına durur. Gürültülerin, koşuşturmaların yerini, kışın dinginliği alır. Kar taneleri eşsiz desenleriyle adeta gökyüzünden gelen birer sanat eseri gibidir. Dokunduğunuz anda eriyip yok olmaları ise bize bir şeyi hatırlatır: Hayat, küçük ve geçici güzelliklerle dolu bir yolculuktur.
Kışın soğuk yüzü, hepimizin içini ürpertse de, aslında bu mevsim, sıcağı en çok hissettiğimiz zamandır. Evde yanan bir soba ya da kalorifer, bir fincan sıcak çay ya da kahve, kalın battaniyeler ve sevdiklerinizle geçirilen uzun akşamlar… Kış, soğuğun içinde saklanmış sıcaklıklarla doludur.
Ayrıca kış, bize biraz yavaşlamayı, hayatın koşturmacasından uzaklaşmayı öğretir. Yazın hareketliliği ve baharın neşesinden sonra, kış, kendi içimize döneceğimiz bir dinlenme zamanı sunar. Tıpkı doğanın dinlenmeye çekildiği gibi, biz de kendimize dönme fırsatı buluruz. Kitaplarla, derin düşüncelerle, belki de uzun zamandır ertelenen hayallerle baş başa kalırız.
Ama kış sadece sessiz bir mevsim değil, aynı zamanda sevinç dolu anların mevsimidir. Kar topu savaşları, kızakla kaymalar, kış tatilleri ve belki de en güzeli, bir pencere kenarından dışarıdaki beyaz manzarayı izlemek... Tüm bu anlar, kışın bizlere sunduğu birer armağandır.
Kış, soğuk gibi görünse de, içimizde saklanan sıcaklığı hatırlatır. Pencerenizin önüne bir çay alıp oturun ve karın sessizce yağışını izleyin. Belki de kışın asıl şiirini o an duyarsınız.
