Bununla beraber insanoğlunun, yine fıtratından gelen nisyan (unutkanlık) ve gaflet yüzünden gözle görülür dünyaya ve dünyalık hâdiselere öncelik verdiği; Allâh’a olan ahdini ve âhireti unuttuğu/gündeminde tutmayı ihmal ettiği açık bir gerçektir. Zira Allah Teâlâ’nın “Âdem’e secde” emrine itaat etmeyerek Cennet’ten kovulan İblis, insanların sağlarından, sollarından, önlerinden ve arkalarından yaklaşarak onlara sorumluluklarını unutturacağına söz vermişti. Bunu ilk kez, Hazret-i Âdem’in çocukları Hâbil ve Kâbil’de görürüz.
Kendilerini bir damla sudan yaratıp şekil veren, maddî-mânevî çeşitli nîmetlerle donatan Yaratıcılarına ikramda bulunurken Hâbil koyun sürüleri olduğu için koçlarının en iri ve semiz olanını Cenâb-ı Hakk’a kurban etmiş; Kâbil ise, çiftçilikle uğraştığı için, şeytanın vesvesesiyle çürümeye yüz tutmuş meyve ve sebzeleri kurban olarak takdim etmişti.
Bunun gerekçesini Âlemlerin Rabbi, Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle bildirmektedir:
“…Fakat siz dünya hayatını tercih ediyorsunuz.” (el-A’lâ, 16)
“Hayır, hayır! Siz çarçabuk geçen dünyayı seviyorsunuz ve âhireti bırakıyorsunuz.” (el-Kıyâmet, 20-21)
“…Siz geçici dünya malını istiyorsunuz. Oysa Allah, âhireti kazanmanızı ister...” (el-Enfâl, 67)
“Bu dünya hayatı, ancak oyun ve oyalanmadır. Âhiret yurdu ise, asıl hayattır. Keşke bilmiş olsalardı.” (el-Ankebût, 64)
DÜNYA HAYATININ GÂYESİ
“Ben insanları ve cinleri ancak Bana kulluk etsinler diye yarattım.” (ez-Zâriyât, 56) buyuran Allah Teâlâ’nın bildirdiğine göre, dünya hayatı, insanın yalnızca Allâh’a itaat ve ibadet yaparak sâlih insan olması için yaratılmış bir imtihan meydanıdır.
Mâlumdur ki, itaat ve ibadet, yalnızca emredilen rutin ameller olarak düşünülmemelidir. Kişinin sosyal hayatında yapmakla sorumlu olduğu her türlü iş, faaliyet ve düşünceler de itaat ve ibadet içine girmektedir. Nitekim çekirdek bir âilede konulan en temel kurallar dahî, o âilenin düzen ve istikrârı için elzem bir hâle dönüşmekte, âile fertlerinin huzur, mutluluk, başarı, gelişme ve eğitimleri için önemli bir terbiye mekanizmasına dönüşmektedir.
HERKESİN YAPABİLECEĞİ BİR HAYIR VE İBADET VARDIR
Âlemlerin Rabbi, kişiye vermiş olduğu halifelik sorumluluğu ile kendisinden dünyada doğru, âdil ve iyi davranmasını istemiş; bu sorumluluğun gereğine uygun bütün davranışlara da ibadet hükmü vermiştir. Tıpkı evinden, eşinden ve çocuklarından sorumlu bir babanın ona göre davranıp çalışması, rızıklarını temin etmesi; annenin ihlâsla çocuklarına ve eşine iyi davranmasının ibadet olduğu gibi… Çocukların anne-babaya itaatleri ve sevgileri başta olmak üzere, birbirlerine merhametle yardım etmeleri, hâl-hatır sorarak yanlarında bulunmaları, ihtiyaç sahibine yardım etmelerinden tutun da yolda adres soran kişiye tarifte bulunmaya kadar hepsi sadakadır. Hattâ henüz ağızdan çıkmayıp yapılmasına niyet edilen iyilik ve güzellikler dahî, kayda geçen sâlih ameller cümlesindendir.
Bunun yanında, Allah ve Rasûlü’nün öyle müjdeleri vardır ki, kişi yapmış olduğu güzel bir söz ve davranışla, uyurken veya vefat ettikten sonra dahî sevap kazanması mümkündür. İçerisinde bulunmuş olduğumuz rahmet ve bereket aylarında ise, yapılan bir iyiliğe on, yüz, bin kata kadar karşılık verileceği bildirilmektedir. Bu müjdelerden bazıları, âyet-i kerîmelerde şöyle haber verilir.
“…Hiç şüpheniz olmasın ki, iyilikler kötülükleri giderir…” (Hûd, 114)
“…Güzel söz; kökü yerde sâbit, dalları gökte olan güzel bir ağaç gibidir. (O ağaç), Rabbinin izniyle her zaman yemişini verir. (İşte) Allah, öğüt almaları için insanlara böyle benzetmeler yapar.” (İbrâhim, 24-25)
Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- de şöyle buyurmuştur:
“Can taşıyan her varlığa yapılan iyilikte ecir vardır.” (Buhârî, Müsâkât, 9)
“Bir müslüman, Allâh’ın rızâsını umarak âilesinin geçimini sağlarsa yaptığı harcamalar onun için birer sadaka olur.” (Buhârî, Îmân, 41)
“Her iyilik sadakadır.” (Buhârî, Edeb, 33)
“Bir kimsenin Receb Ayı’nda bir gün oruç tutması, bir senelik oruç tutması gibidir.” (Beyhakî, Şuâbü’l-Îmân, 3801)
“Kim yatağına abdestli yatarsa, o gece bir melek sabaha kadar «Yâ Rabbi, bu kulunu affet!» diye duâ eder.” (Hâkim)
“Abdestli yatıp uyuyana kadar Allah Teâlâ’yı anan, uyanana kadar namazda sayılır. Bir melek onun için ibadet eder. Uyandığı zaman yine Allah Teâlâ’yı anarsa, o melek bu kulun affı için Allâh’a duâ eder.” (İbn-i Hibbân)
“Oruçlunun uykusu bile ibadettir, sükûtu tesbihtir; davranışlarına kat kat sevap vardır, duâsı karşılık görecektir ve günahları mağfiret olunacaktır.” (Beyhakî, Şuâbü’l-Îmân, V, 421)
“Misafir rızkı ile gelir, giderken ev halkının günahlarının affına vesîle olur.” (Aclûnî, I, 88)
“İnsan ölünce, şu üç ameli dışında bütün amellerinin sevâbı kesilir: Sadaka-i câriye, kendisinden istifâde edilen ilim, arkasından duâ eden hayırlı evlât.” (Müslim, Vasiyye, 14)
“Yedi şey vardır ki, kul vefâtından sonra kabrindeyken de bunların ecri kendisine ulaşır. Öğrettiği ilim, akıttığı su, açtığı su kuyusu, diktiği meyve ağacı, inşaa ettiği mescid, miras bıraktığı Mushaf-ı Şerîf, vefâtından sonra kendisi için istiğfar edecek hayırlı evlât.” (Beyhakî, Şuâbü’l-Îmân, III, 248)
